زندان سن پدرو در بولیوی: جایی که زندانیان باید سلول های خود را بخرند.

حدود 1500 زندانی در زندان سن پدرو که بزرگترین زندان در شهر لا پاز در بولیوی است، زندگی می کنند. وقتی که از دیوارهای قطور و دروازه های امن این زندان عبور کنید دیگر هیچ شباهتی بین این زندان با زندان های عادی نمی بینید. در داخل فضای آن کودکانی را می بینید که در حال بازی هستند؛ داخل این زندان فروشگاه، رستوران آرایشگاه و حتی هتل نیز وجود دارد.

به گزارش اختصاصی ایران ویج ، اینجا بیشتر شبیه به خیابان های محله ی فقیر نشین ال آلتواست که در حومه ی شهر لا پاز قرار دارند. در این زندان نگهبان، لباس فرم یا نرده های آهنی بر روی پنجره ها وجود ندارند. البته این آزادی نسبی قیمتی هم دارد. زندانیان باید پول سلول هایشان را بپردازند بنابراین بیشتر آنها مجبورند که در داخل زندان کارهایی مثل خواروبار فروشی یا کار در دکه های فروش غذا را انجام دهند.

اما اگر پول داشته باشید می توانید مثل یک پادشاه زندگی کنید و وسایل راحتی خود را بخرید. لوس پینوس یکی از بهترین بخش های  شیک و ثروتمند نشین این زندان است. در اینجا سلول ها وسیع هستند و همگی دارای دستشویی خصوصی، آشپزخانه و تلویزیون می باشند. بیرون از سلول ها هم میز بیلیارد، دکه های فروش نوشیدنی و غذا وجود دارند. این سلول ها بین 1000 تا 1500 دلار قیمت دارند و برای طول مدتی که فرد زندانی است خریداری می شوند. در قسمت های فقیر نشین زندان، زندانیان باید سلول های کوچک شان را با هم قسمت کنند.

زادان سبو در فیلیپین: مشهور ترین گروه رقص زندانیان

هیچ چیز سرگرم کننده تر از تماشای قاتلین، قاچاق چیان و مجرمین جنسی در حال رقصی هماهنگ با موسیقی پاپ نیست. احتمالاً شما هم یکی از ویدیو های زندان سبو را که در اینترنت منتشر شده دیده اید. این رقص ها نتیجه ی پیشرفت غیر معمول برنامه ی ورزشی این زندان هستند. در حالی که اکثر زندان ها به جنایتکاران اجازه می دهند که ورزش کنند، بسکتبال بازی و وزنه برداری کنند و حتی با چاقو یکدیگر را تهدید کنند، سرپرست زندان سبو طرفدار نظم و انظباط بود و بعد از اینکه از فیلم رهایی از شاوشنگ الهام گرفت به این نتیجه رسید که باید از موسیقی استفاده کند. حدود 1500 زندانی این حرکات نمایشی را انجام می دهند و گاهی حتی در مراسم خیریه و فرهنگی به اجرای رقص می پردازند و پول هم دریافت می کنند. این زندان گاهی اوقات برنامه های زنده هم اجرا می کند و در آن تماشاگران با زندانیان عکس می گیرند و تی شرت های سوغاتی می خرند.

زندان جوستی زنتروم لیوبن در اتریش: زندان پنج ستاره

این ساختمان یک اداره ی زیبا با نمای شیشه و استیل نیست بلکه یک زندان پنج ستاره در شهر استیریا در اتریش است. اگر آمار جرم و جنایت را در اتریش با آمریکا مقایسه کنیم با موضوع عجیبی مواجه می شویم. آمار جرم و جنایت در تمام زمینه ها (قتل، تجاوز، سرقت و غیره) در آمریکا بیشتر است اما آمار اتریشی ها در زمینه ی دزدی از خانه ها تا 40 درصد بیشتر از آمریکا است و این به دلیل عالی بودن زندان ها در اتریش است. اگر در اتریش زندگی میکنید حتماً سعی کنید به یکی از این زندان ها سری بزنید.

زندان کرستی در روسیه: شلوغ ترین زندان جهان

زندان های روسیه همیشه به شلوغ بودن مشهور بوده اند مخصوصاً زندان کرستی در سن پترزبورگ. گنجایش رسمی این زندان 3000 نفر است اما جمعیت واقعی آن همیشه بیش از 10000 نفر است. گفته می شود که هر زندانی 4 متر مربع فضا در اختیار دارد و تنها 15 دقیقه در هفته فرصت دوش گرفتن دارند. در تابستان سال 2006 ولادیمیر پوتین اعلام کرد که این زندان قرار است به تأسیسات جدیدی در محله ی کولپینسکی در سن پترزبورگ منتقل شود؛ پس از آن قرار است ساختمان زندان فعلی به حراج گذاشته شود. پیش بینی می شود که ساختمان این زندان به یک مجموعه ی تفریحی تبدیل شود.

زندان سارک در گرن سی (مجمع الجزایری از توابع انگلستان): کوچک ترین زندان جهان

زندان سارک در جزیره ی سارک، گرن سی قرار دارد. این زندان در سال 1856 ساخته شده و کوچک ترین زندان جهان است. این زندان به سختی گنجایش 2 زندانی را دارد و هنوز هم برای بازداشت های موقت از آن استفاده می شود و اگر جرم زندانیان سنگین باشد با کشتی به یک زندان واقعی منتقل می شوند.

زندان ADX در ایالت کلورادو: زندانی با حد اکثر میزان امنیت

ندامتگاه فوق پیشرفته ی آمریکا (ADX) یک زندان فوق العاده در فلورانس، ایالت کلورادوی آمریکا است. این زندان واقعاً نهایت زندان ها است؛ از زمانی که در سال 1994 افتتاح شد، زندگی در این زندان چیزی بجز شکنجه ی آرام و غیر انسانی نبوده است. زندانیان تنها 9 ساعت در هفته اجازه ی هواخوری دارند و نمی توانند زیاد با یکدیگر ارتباط داشته باشند. نور خورشید به داخل سلول ها نمی تابد و زندانیان مجبورند تمام کارهایشان را داخل سلول انجام دهند، حتی صرف غذا هم درون سلول ها انجام می شود. کف سلول بتن ریزی شده است بنابر این وسایل موجود در آن را نمی توان حرکت داد یا حتی برای راحتی بیشتر، خم کرد. اگر زندانیان سعی کنند در توالت گرفتگی ایجاد کنند، دیگر کار نمی کند و دوش های حمام هم تایمر دارند بنابراین امکان ندارد که داخل سلول ها سیل راه بیافتد. این زندان برای بد ترین جناین کاران آمریکا طراحی شده است.

زندان آرانجوئز در اسپانیا: زندانی با سلول های دنج خانوادگی

این زندان تنها زندانی است که سلول هایی مخصوص خانواده ها دارد. عکس شخصیت های کارتونی بر روی دیوار ها دیده می شود و یک مهد کودک و زمین بازی مخصوص کودکان هم دارد. دیدگاه مسئولین زندان این است که شرایطی به وجود آورند که تا زمانی که فرزندان زندانیان آنقدر کوچک هستند که به محیط اطرافشان توجهی ندارند، بتوانند با والدین خود ارتباط داشته باشند و همچنین زندانیان هم بتوانند مهارت های مراقبت از فرزند را یاد بگیرند.این زندان در فاصله ی 40 کیلومتری جنوب مادرید واقع شده و دارای 36 سلول خانوادگی است که البته در حال حاضر 16 عدد از آنها مورد استفاده هستند. زندانی ها عقیده دارند که بخش F-1 این زندان سلول های پنج ستاره دارد.

زندان جزیره ی باستوی در نروژ: اولین زندان زیست محیطی

هرچند زندانیان جرم های مهیبی در قبال انسانیت انجام داده اند و به همین دلیل پشت میله های زندان هستند اما هنوز فرصت دارند که در این زندان ثابت کنند که چقدر به فکر محیط زیست هستند. این زندان که از امنیت چندان بالایی هم برخوردار نیست از انرژی خورشیدی استفاده می کند، بیشتر مواد مصرفی خود را در زندان تولید می کند، هر چیزی را که امکان داشته باشد بازیافت می کند و مصرف انرژی را به حد اقل می رساند. استفاده از صفحه های خورشیدی باعث شده که نیاز به انرژی برق تا 70 درصد کاهش یابد. مسئولین امیدوارند که به این وسیله حس مسئولیت پذیری را نسبت به محیط زیست، در زندانیان بوجود آورند. این زندان که به نام زندان امید هم معروف است، توجه رسانه های عمومی را نیز به خود جلب کرده است و اردو های تابستانه با فعالیت هایی از قبیلبازی تنیس، اسب سواری و شنا برگزار می کند.

زندان سرسو چتونال در مکزیک: زندانیان با بوکس مشکلاتشان را حل می کنند

زندان سرسو چتونال یک زندان منحصر به فرد است چو ن با برنامه ی فن و هنری که در پیش گرفته، مدت 10 سال است که از بروز هرگونه خشونت در محیط زندان جلوگیری کرده است. سرپرست زندان می گوید “وقتی بین زندانیان اختلاف نظر پیش می آید دستکش بوکس می پوشند و به رینگ بوکس وارد میشوند؛ بعد از 2 راند همه چیز آرام می شود”. گفته می شود که اکثر 1100 زندانی این زندان نمی خواهند اینجا را ترک کنند چون زندگی در آن راحت است، وعده های غذایی بسیار خوبند، فعالیت های فرهنگی انجام می شوند و حتی اجازه دارند چرت های طولانی بزنند. علاوه بر اینها سلول های VIP هم وجود دارند.

زندان آلکاتراز در کالیفرنیا: مشهور ترین زندان جهان

جزیره ی آلکاتراز که بومی ها به آن صخره هم می گویند، یک جزیره ی کوچک است که در وسط خلیج سانفرانسیسکو در ایالت کالیفرنیای آمریکا واقع شده است. در ابتدا اینجا محل یک فانوس دریایی بود بعد از آن به یک پایگاه نظامی تبدیل شد سپس یک زندان نظامی بود و نهایتاً تا سال  1963به زندان فدرال تبدیل شد. در سال 1972 این زندان به یک منطقه ی تفریحی تبدیل شد و در سال های 1976 و 1986 به عنوان نقطه ی گردشگری شناخته شد. امروزه این جزیره یک مکان تاریخی است که نگهداری از آن بر عهده ی خدمات پارک ملی است و گردشگران زیادی به آنجا می روند. گفته می شود که در طول 29 سالی که ار این محل به عنوان زندان استفاده می شد هرگز کسی نتوانسته موفق به فرار از آن شود.

این عکس خیلی جاها درج شده حتی تو سایتای خارجی هم دیدم
مال روزائیه که هوای تهران تمیزه…

Click this bar to view the original image of 720x455px and 97KB.

لامبورگینی یکی از معتبر ترین شرکت های اتوموبیل سازی در دنیا است. این شرکت اتوموبیل سازی در سال 1963 تاسیس شد و از همان ابتدا کار را روی هیجان و سرعت اتوموبیل رانی متمرکز کرد. اما این شرکت علیرغم به دست آوردن طرفداران زیاد؛ در طی سال ها کم کم افت کرد و نتوانست به عنوان یک شرکت منسجم و مطمئن، اطمینان خریداران را جلب کند. اما وقتی آلمان وارد صحنه شد، اوضاع تغییر کرد.

شرکت آلمانی آئودی؛ لامبورگینی را خرید و شروع به توسعه و ساخت ماشین های با کیفیتی کرد که توانستند نام لامبورگینی را بالا برده و آن را به یک برند فوق العاده در ساخت سوپرماشین ها تبدیل کنند. البته آلمانی ها دوست نداشتند هویت ایتالیایی لامبورگینی را تغییر دهند. پس لامبورگینی در ایتالیا باقی ماند. مهندسی آلمانی نه تنها روی پلتفرم ماشین ها تاثیر گذاشت، بلکه نحوه پژوهش، ساخت و به کارگیری فناوری های جدید در سوپر ماشین ها را هم به کلی تغییر داد. در این مطلب می خواهیم سری به لامبورگینی بزنیم تا ببینیم این کارخانه چه مراحلی را تا نهایی کردن یک محصول می پیماید. همراه باشید… تصویر بالا مونتاژ قسمت جلوی بدنه فیبر کربنی را نشان می دهد که دارد به کابین پیوند می خورد. در ادامه مطلب نگاهی خواهیم انداخت به مراحلی که بعد از کامل شدن طراحی اولیه یک محصول انجام می شوند. بگذارید اول سری به ساختمان کارخانه بزنیم. ساختمان بزرگتر شیشه ای، مدرن تر است. اما ساختمان سفیدی که در سمت راست می بینید، توسط فررنچو لامبورگینی، موسس این شرکت گشایش یافته است.

در مرحله زیر، بخش های از پیش ساخته شده محصول به طور دستی متصل شده و یک نمونه واقعی از محصول را ایجاد می کنند. این نمونه مورد تست و آزمایش قرار میگیرد تا از کیفیت آن اطمینان حاصل شده و برای ورود به بازار آماده شود.

میبینیم که ورقه های فیبر کربنی برش خورده و با دقت زیادی روی شاسی قرار می گیرند.

این کوره غول پیکر هم برای بهبود دادن اجزای فیبر کربنی ماشین و به عبارت دیگر: «پختن آن ها» به کار می رود!

مونتاژ کردن قسمت های مختلف بدنه هم که طبعا کاری زمانگیر و رنج آور است.

این هم از آماده سازی بخش های داخلی بدنه اتوموبیل.

هر موتوری قبل از قرار داده شدن روی وسیله نقلیه، مورد آزمایش قرار می گیرد. سیستم های ترمز، خود ترمز ها و همچنین سیستم کنترل پایداری هم مورد آزمایش قرار میگیرد.

جالب این که در فرایند طراحی ارگونومی کارگران هم در نظر گرفته می شود و در مواقع لزوم، بدنه جابه جا شده و دوران داده می شود تا به کارگران بخش مونتاژ فشار وارد نشود. آنها مجبور نیستند خم شده و به زیر ماشین بروند.

به مراحل پایانی مونتاژ نزدیک می شویم. می بینیم که پنجره های مشبک در عقب ماشین در حال نصب شدن هستند. این پنجره ها به تخلیه گرمای موتور کمک می کنند.

هر خودروی ساخته شده توسط یک راننده حرفه ای به دقت مورد آزمایش قرار می گیرد تا هنگام تحویل به مشتری مشکلی نداشته باشد. دقت کنید که هنگام آزمایش داخل اتومبیل به طور کامل با یک کاغذ مخصوص پوشانده می شود تا هیچ آلودگی سبب کثیف شدن داخل خودرو نشود.
ش

و این هم از محصول نهایی. زیباست و برای ساختش زحمت زیادی کشیده شده. برای خریدنش هم باید زحمت بسیار کشید. نگهداری اش هم کار زحمت بری است. پس بهتر است فقط به آن بگوییم که از آشناییت خوشحالیم و بس…

سرآغاز جشن نوروز، روز نخست ماه فروردین است و به دلیل اینکه برخلاف سایرجشن‌ها برابری نام ماه و روز را به دوش نمی‌کشد بر سایر جشن‌ها‌ی ایران باستان برتری دارد.
در مورد پیدایی این جشن افسانه‌های بسیار است اما آنچه به آن جنبه‌ رازوارگی می‌بخشد آیین‌های بسیاری است که روزهای قبل و بعد از آن انجام می‌گیرد.


صورتکی سیاه به نام حاجی فیروز
اگر نوروز همیشه و در همه جا با هیجان و آشفتگی و درهم ریختگی آغاز می‌شود، حیرت انگیز نیست چرا که بی‌نظمی یکی از مظاهر آن است. ایرانیان باستان نا آرامی را ریشه‌ آرامش و پریشانی را اساس سامان می‌دانستند و چه بسا که در پاره‌ای از مراسم نوروزی آن‌ها را به عمد به وجود می‌آوردند چنانکه دررسم بازگشت مردگان (از 26اسفند تا 5فروردین) عقیده داشتند که  ارواح درگذشتگان باز می‌گردند که درآن افرادی با صورتک‌های سیاه برای تمثیل در کوچه و بازار به آمد و رفت می‌پرداختند و بدینگونه فاصله‌ میان مرگ و زندگی و هست و نیست را در هم می‌ریختند و قانون و نظم یک ساله را محو می‌کردند. باز مانده‌ این رسم آمدن حاجی فیروز یا آتش افروز بود که تا چند سال پیش نیز ادامه داشت.


رسم میرنوروزی
از دیگر آشفتگی‌های ساختگی رسم میر نوروزی، یعنی جا به جا شدن ارباب و بنده بود. در این رسم به قصد تفریح ،کسی را از طبقه‌های پایین برای چند روز یا چند ساعت به سلطانی برمی‌گزیدند و سلطان موقت ( برطبق قواعدی) اگر فرمان‌های بیجا صادر می‌کرد، از مقام امیری بر کنار می‌شد.

حافظ نیز در یکی از غزلیاتش به حکومت ناپایدار میر نوروزی اشاره کرده است:
سخن در پرده می‌گویم، چو گل از غنچه بیرون‌ آی ،که بیش از چند روزی نیست حکم میر نوروزی


خانه تکانی رسم دیرینه نوروز
خانه تکانی نخست به درهم ریختگی، سپس به نظم و نظافت اشاره دارد. درگذشته تمام خانه برای نظافت زیر و رو می‌شد ودربعضی از نقاط ایران رسم بود که حتی خانه‌ها را رنگ آمیزی می‌کردند و اگر میسر نبود دست کم همان اتاقی که هفت سین را در آن می‌چیدند، سفید می‌ کردند، اثاثیه‌ کهنه را به دور می‌ریختند و به جایش لوازم نو می‌خریدند و در آن میان شکستن کوزه را که جایگاه آلودگی‌ها و اندوه ‌های یک ساله بود واجب می‌دانستند، ظرف‌های مسین را به رویگران می‌سپردند ،نقره‌ها را جلا می‌دادند، گوشه و کنار خانه را از گرد و غبار پاک می‌کردند ،فرش و گلیم‌ها را از تیرگی‌های یک ساله می‌زدودند و بر آن باور بودند که ارواح مردگان وفروهر‌ها (ریشه‌ کلمه‌ فروردین) در این روز‌ها به خانه و کاشانه‌ خود باز می‌گردند و اگر خانه را تمیز و بستگان را شاد ببینند خوشحال می‌شوند و برای باز ماندگان خود دعا می‌فرستند وگرنه غمگین و افسرده باز می‌گردند ازاین رو چند روز به نوروزمانده در خانه مُشک و عنبر می‌سوزاندند و شمع و چراغ می‌افروختند.
در بعضی نقاط ایران رسم بود که زن‌ها شب آخرین جمعه‌ سال بهترین غذا را می‌پختند و بر گور درگذشتگان می‌پاشیدند و روز پیش از نوروز را که همان عرفه یا علفه و یا به قولی بی بی حورباشد به خانه‌ای که در طول سال ،درگذشته‌ای داشت به پُرسه می‌رفتند و دعا می‌فرستادند و می‌گفتند که برای مرده عید گرفته اند.


سبزه سبز کردن نماد برکت و باروری
در گیر و دار خانه تکانی و از 20روز به روز عید مانده سبزه سبز می‌کردند. ایرانیان باستان دانه‌ها را که عبارت بودند از گندم، جو، برنج، لوبیا، عدس، ارزن، نخود، کنجد، باقلا، کاجیله، ذرت و ماش به شماره‌ هفت( نماد هفت امشاسپند) یا دوازده (شماره‌ مقدس برج‌ها) در ستون‌هایی از خشت خام بر می‌آوردند و بالیدن هر یک را به فال نیک می‌گرفتند و بر آن بودند که آن دانه در سال نو موجب برکت و باروری خواهد بود. خانواده‌ها به طور معمول سه قاب از گندم و جو و ارزن به نماد هومت (اندیشه‌ی نیک)، هوخت (گفتار نیک) و هوورشت (کردار نیک) سبز می‌کردند و فروهر نیاکان را موجب بالندگی و رشد آنها می‌دانستند.


چهارشنبه سوری مقدمه ای برای جشن نوروز
چهار شنبه سوری که از دو کلمه‌ی چهارشنبه (آخرین چهارشنبه‌ سال) و سوری که همان سوریک فارسی و به معنای سرخ باشد تشکیل شده و در کل به معنای چهارشنبه‌ سرخ و مقدمه‌ جدی جشن نوروز است.
در ایران باستان بعضی از وسایل جشن نوروز از قبیل آینه ، کوزه و اسفند را به یقین شب چهارشنبه سوری و از چهارشنبه بازارتهیه می‌کردند. بازار در این شب چراغانی و زیور بسته و سرشار از هیجان و شادمانی بود و البته خرید هرکدام هم آیین خاصی را تدارک می‌دید.
هنگام غروب بوته‌ها را به تعداد هفت (نماد هفت امشاسپندی یا سه نماد سه منش نیک روی هم می‌گذاشتند و خورشید که به تمامی پنهان می‌شد، آن را بر می‌افروختند تا آتش سر به فلک کشیده جانشین خورشید شود. در بعضی نقاط ایران برای شگون وسایل دور ریختنی خانه از قبیل پتو، لحاف و لباس‌های کهنه را می‌سوزاندند.
آتش می‌توانست در بیابان‌ها و رهگذرها و یا بر صحن و بام خانه‌ها افروخته شود. وقتی آتش شعله می‌کشید از رویش می‌پریدند و ترانه‌هایی که در همه‌ آنها خواهش برکت ، سلامت ، بارآوری و پاکیزگی بود، می‌خواندند.
آتش چهار شنبه سوری را خاموش نمی‌کردند تا خودش خاکستر شود. سپس خاکسترش را که مقدس بود کسی جمع می‌ کرد و بی آنکه پشت سرش را نگاه کند، سرنخستین چهار راه می‌ریخت ودربازگشت در پاسخ اهل خانه که می‌پرسیدند:
- کیست؟
-می‌گفت: منم.
- از کجا می‌آیی؟
- از عروسی.
- چه آورده‌ای؟
- تندرستی.


رسم شال اندازی در چهارشنبه سوری
شال اندازی هم یکی از آداب چهارشنبه سوری بود. پس از مراسم آتش افروزی جوانان به بام همسایگان و خویشان می‌رفتند و از روی روزنه‌ بالای اتاق (روزنه‌ بخاری) شال درازی را به درون می‌انداختند. صاحب خانه می‌بایست هدیه‌ای در شال بگذارد.
شهریار در بند 27منظومه‌ حیدر بابا به آیین شال اندازی و در بند 28به ارتباط شال اندازی با برکت خواهی و احترام به درگذشتگان به نحوی شاعرانه اشاره دارد:  
عید بود و مرغ شب آواز می‌خواند
دختر نامزد شده برای داماد،
جوراب نقشین می‌بافت
و هر کس شال خود را از دریچه‌ای آویزان می‌کرد
وه که چه رسم زیبایی است ،رسم شال اندازی  
هدیه عیدی بستن به شال داماد
من هم گریه و زاری کردم و شالی خواستم
شالی گرفتم و فوراً بر کمر بستم
شتابان به طرف خانه‌غلام (پسر خاله‌ام) رفتم
و شال را آویزان کردم
فاطمه خاله‌ام جورابی به شال من بست
خانم ننه‌ام را به یاد آورد و گریه کرد
شهریار در توضیح این رسم می‌گوید: در آن سال مادر بزرگ من (خانم ننه) مرده بود. ما هم نمی‌بایست در مراسم عید شرکت می‌کردیم ولی من بچه بودم، با سماجت شالی گرفتم و به پشت بام دویدم.

رسم فالگوش در چهارشنبه سوری
از دیگر مراسم چهارشنبه سوری فالگوش بود و آن بیشتر مخصوص کسانی بود که آرزویی داشتند مانند دختران دم بخت یا زنان در آرزوی فرزند، آنها سر چهار راهی که نماد گذار از مشکل بود می‌ایستادند و کلیدی را که نماد گشایش بود، زیر پا می‌گذاشتند و نیت می‌کردند و به گوش می‌ایستادند و گفت و گوی اولین رهگذران را پاسخ نیت خود می‌دانستند. آنها در واقع از فروهرها می‌خواستند که بستگی کارشان را با کلیدی که زیر پا داشتند، بگشایند.

رسم قاشق زنی در چهارشنبه سوری
قاشق زنی هم که از دیگر مراسم چهارشنبه سوری بود،تمثیلی بود از پذیرایی از فروهر‌ها، زیرا قاشق و ظرف مسین نشانه‌ خوراک و خوردن بود. ایرانیان باستان برای فروهرها بر بام خانه غذاهای گوناگون می‌گذاشتند تا از این میهمانان تازه رسیده‌ آسمانی پذیرایی کنند و چون فروهر‌ها پنهان و غیر محسوس اند، کسانی هم که برای قاشق زنی می‌رفتند سعی می‌کردند روی بپوشانند و ناشناس بمانند و چون غذا و آجیل را مخصوص فروهر می‌دانستند، دریافتشان را خوش یُمن می‌پنداشتند.